Ημέρα: 16 Ιουνίου 2011

ΑΝΤΡΕΣ: Παλεύοντας με τα κοινωνικά στερεότυπα.


 

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ  ΤΗΣ  ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.

 

Οι γυναίκες παλεύουν με τα στερεότυπα που τις τοποθετούν στο ρόλο του καταπιεσμένου και τα προβλήματά τους έχουν συζητηθεί πολύ. Οι άντρες εκπαιδεύονται από τα αντίστοιχα στερεότυπα, έτσι ώστε να γίνουν παντοδύναμοι και ικανοί για το ρόλο του καταπιεστή. Τα δικά τους προβλήματα είναι πιο δύσκολο να συνειδητοποιηθούν και συνήθως δεν συζητιούνται. Οι κοινωνικές απαιτήσεις είναι το ίδιο σκληρές και για τις δύο πλευρές και μόνο η προσωπική ανάπτυξη μπορεί να μας βοηθήσει να τις αντιμετωπίσουμε.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται κάποιο χαρακτηριστικοί τύποι αντρών: • ο ευαίσθητος • ο ζηλιάρης • ο μαθηματικός • ο μικροπαντρεμένος • ο ψυχαναγκαστικός • ο μυθομανής • το γεροντοπαλίκαρο (ή ο φιλόσοφος) • το παιδί του υπολογιστή • ο κυνηγός • ο οικογενειάρχης • ο αναποφάσιστος • ο επιπόλαιος • ο βολεμένος • ο εργασιομανής • ο αυταρχικός • ο τσιγκούνης • το καλό παιδί • το παιδί της μαμάς • ο ομοφυλόφιλος • ο performer. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς που έχουν δοθεί στους τύπους αυτούς –σε πολλές περιπτώσεις χιουμοριστικούς‐ εκφράζεται ο βασικός ρόλος που έχουν αναλάβει να παίξουν στη ζωή, φορτισμένος με τα αντίστοιχα στερεότυπα, προβλήματα και αδιέξοδα. Σε κάθε κεφάλαιο παρατίθεται ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα συνεδρίας, που εκφράζει την άποψη του συγκεκριμένου τύπου άντρα για τις γυναίκες, και ακολουθεί μια σύντομη ανάλυση των βασικών προβλημάτων, της προσωπικότητάς του και της πορείας της συμβουλευτικής διαδικασίας μαζί του.

Οι άντρες που θα διαβάσουν το βιβλίο μπορούν να βοηθηθούν να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους και οι γυναίκες να τους αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη κατανόηση.

πηγη :     http://www.greekbooks.gr/books/psihologia/antres-1-2.product#productdescription

Στην πηγή του κακού Προσωπικό γονιδίωμα δίνει τη λύση σε ιατρικό μυστήριο.


Ουάσινγκτον

Οι γιατροί δεν είχαν ιδέα τι προκαλούσε τις τρομακτικές κρίσεις δύσπνοιας που άρχισαν να αναστατώνουν τις νύχτες της 14χρονης Αλέξις Μπίρι. Και το ιατρικό μυστήριο θα είχε μείνει αναπάντητο, αν μια εταιρεία βιοτεχνολογίας δεν προχωρούσε στον προσδιορισμό ολόκληρης της γενετικής αλληλουχίας της μικρής ασθενούς.

Η Αλέξις και ο δίδυμος αδελφός της Νόα, ο οποίος επίσης αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, έγιναν δύο από τους ελάχιστους ανθρώπους που είχαν μέχρι σήμερα την ευκαιρία να διαβάσουν τα μυστικά του DNA τους -κάτι που αναμένεται να γίνει στάνταρτ πρακτική σε μερικά χρόνια, όταν το κόστος της «ανάγνωσης» του γονιδιώματος πέσει αρκετά.

Η πρωτότυπη μελέτη, που δημοσιεύεται στο Science Translational Medicine, αποκάλυψε τελικά το φάρμακο που χρειαζόταν η Αλέξις για να μπορεί να κοιμάται τις νύχτες και να επιστρέψει στο αγαπημένο της ποδόσφαιρο.

Η ιατρική περιπέτεια των δίδυμων άρχισε όταν ήταν μόλις 5 ετών, οπότε τους διαγνώστηκε μια σχετικά σπάνια μορφή δυστονίας που τους προκαλούσε κινητικά προβλήματα. Η διάγνωση, όμως, δεν εξηγούσε τη δύσπνοια που εμφάνισε η Αλέξις πριν από δύο χρόνια.

Το κορίτσι στάθηκε τελικά τυχερό στην ατυχία του. Ο πατέρας της, Τζο Μπίρι, είναι ανώτατο στέλεχος της Life Technologies, μιας εταιρείας βιοτεχνολογίας στην Καλιφόρνια που κατασκευάζει μεταξύ άλλων  μηχανήματα προσδιορισμού αλληλουχίας DNA (sequencer, μηχανήματα που διαβάζουν την ακολουθία των χημικών «γραμμάτων» στις οδηγίες του DNA).

H εταιρεία δέχτηκε τελικά να πληρώσει για τον προσδιορισμό της αλληλουχίας των διδύμων, η οποία πραγματοποιήθηκε με δικό της εξοπλισμό στο Ιατρικό Κολέγιο Baylor του Χιούστον.

Το γονιδίωμα των διδύμων αποκάλυψε τελικά το μυστικό: και τα δύο παιδιά έφεραν μια μετάλλαξη στο γονίδιο SPR, το οποίο εμπλέκεται στη σύνθεση των νευροδιαβιβαστών σεροτονίνη και ντοπαμίνη.

Η μετάλλαξη, κατέληξαν τελικά οι γιατροί, ευθύνεται τόσο για τη δυστονία όσο και για τη δύσπνοια από την οποία πάσχει η Αλέξις. Η χορήγηση ενός χημικού πρόδρομου της σεροτονίνης (5-υδρόξυτρυπτοφάνη) κατέστειλε τελικά τα συμπτώματα και επέτρεψε στο κορίτσι να επιστρέψει στη φυσιολογική ζωή.

Θα ήταν όμως δύσκολο για έναν οποιοδήποτε άλλο ασθενή να καλύψει το κόστος της μελέτης: 30.000 δολάρια για την αλληλουχία καθενός από τα δίδυμα συν 40.000 για τις αναλύσεις που επιβεβαίωσαν την ύπαρξη της μετάλλαξης.

Τα ποσά ακούγονται μεγάλα, στην πραγματικότητα όμως είναι μάλλον μικρά: το πρώτο ανθρώπινο γονιδίωμα, που παρουσιάστηκε το 2000 από μια διεθνή ερευνητική κοινοπραξία, χρειάστηκε μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί και κόστισε γύρω στα τρία δισεκατομμύρια δολάρια.

Σήμερα, όμως, εταιρείες βιοτεχνολογίας μπορούν να ολοκληρώσουν τον άθλο με περίπου 8.000 δολάρια, και το κόστος συνεχίζει να υποδιπλασιάζεται κάθε περίπου δύο χρόνια.

Πολλοί πλέον πιστεύουν ότι τα λεγόμενα προσωπικά γονιδιώματα θα αρχίσουν να γίνονται στάνταρτ ιατρική πρακτική όταν το κόστος πέσει κάτω από τα 1.000 δολάρια.

Και πολλοί ασθενείς θα μπορέσουν, αν όχι να θεραπευτούν, τουλάχιστον να μάθουν ποια είναι η αιτία για τα βάσανά τους.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

ΟΥΤΟΠΙΑ. Το υπέρχο βιβλίο της Ραλλού Γιαννουσοπούλου.


ΛΟΓΟΣ ΧΩΡΙΣ ΨΙΜΥΘΙΑ

Η ανάγκη φυγής από το φτενό σαρκίο της ύλης, η ποιητική πτήση σε άλλες διαστάσεις, πάνω από τα φαινόμενα και το αναπόδραστο Κάλλος συνεκτικό. Ο θάνατος ως εμμονή, αποφυγή κι έσχατο καταφύγιο. Η μοναξιά των ανέφικτων πλέον ερώτων και η καρδιά άνυδρη, αδυνατεί να μιμηθεί τα αισθήματα και τους παλμούς περασμένων κατακτήσεων. Ναι, ο έρωτας κατακτάται κι ο θάνατος αποδίδεται στο ποιητικό σύμπαν της Ραλλούς Γιανουσσοπούλου. Θάνατος όχι ως τιμωρία, αλλά ως φυσική ανάπαυση όταν όλα έχουν προδοθεί και το σώμα αδυνατεί να συνενώσει τα νήματα που τείνουν ασύμβατα στο χάος. Όμως αυτή η προσφυγή στο μοιραίο και η επίκλησή του είναι ερωτικά ναρκισσιστική. Η επίκληση του Τέλους ενέχει την ασίγαστη επιθυμία για ζωή, τη δίψα για φιλί, την πείνα για το άγγιγμα του Άλλου, που τώρα πια είναι μακριά αφού το νεανικό Κάλλος έδωσε τη θέση του στην ώριμη δυσθυμία. Από τη Σαπφώ και μετά, γενιές ολόκληρες ποιητριών τραγουδάνε πάντα αυτό το θέμα: την αιώνια φθορά και την ανάγκη της ψυχής για το υπερβατικώς άφθαρτο. Η κάθε εποχή με τα δικά της στολίδια. Κάθε αιώνας με τις δικές του πρόσθετες αγωνίες ή επαναπαύσεις. Όμως το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο: η ένωση με το Άλλο, με το Έξω, με τη θαλπωρή του εξωγενούς αγχολυτικού προστάτη, η κατασίγαση της αγωνίας του θανάτου και της ανασφάλειας μπροστά στην ασθένεια, και στην ανημπόρια κάθε είδους που φέρνει η ωριμότητα και η πάροδος του Χρόνου.

Ποιήματα – κόκκοι της άμμου σε κλεψύδρα ερωτική είναι τα ποιήματα αυτά της Ραλλούς Γιανουσσοπούλου, που σπούδασε ζωγραφική, συναναστράφηκε εικαστικούς και ποιητές και τώρα ζωγραφίζει στο χαρτί με ελάχιστες λέξεις, προσεκτικά επιλεγμένες, χωρίς καμία εκζήτηση. Απεικονίζει τους πόθους και τις πίκρες της καρδιάς της. Μινιμαλισμός, αναζήτηση του ουσιώδους, ακύρωση της έξωθεν θορυβώδους φλυαρίας, καταφυγή στο απαραίτητο: για την τροφή της ψυχής που λιμοκτονεί στον υπερκαταναλωτικό δυτικό πολιτισμό μας και η κρίση ίσως την επαναφέρει σε πιο ουσιώδεις καταστάσεις. Τότε που ήμασταν πιο ανθρώπινοι, τότε που γνωρίζαμε την αξία της αλληλεγγύης, τότε που η κάλυψη των ατομικών αναγκών περνούσε μέσα από την ομάδα και την κοινωνία, γενικότερα.

Στο μεταίχμιο δύο κόσμων και δύο ηλικιών, η ποιήτρια, αιώνια έφηβη κι απρόσμενα σοφή, αρνείται να καταφύγει σε πόζες και τσιτάτα κάθε είδους: αρθρώνει τον δικό της λόγο με μια καθημερινή ιδιόλεκτο, αποφεύγει την εκζήτηση και περιμένει: τη δόξα του τέλους μέσα από την ελπίδα μιας νέας αρχής. Ναι, βρίσκω απολύτως «μεταφυσική» την ιδεολογία κάτω από τα ποιήματα-τεχνουργήματα της Ραλλούς Γιανουσσοπούλου. Το σαρκίο, ως άδειο πουκάμισο – φθαρμένο από τα χρόνια στο γιακά και στα μανίκια – αναμένει τη νεκρή πυρά που θα το ανακυκλώσει σε στάχτη, τη στάχτη που σμίγει με τα αποκαΐδια της καρδιάς, όμως προσφυώς παρατηρεί η ποιήτρια στις «Καύσεις»: Είπα πως είμαι υπέρ της καύσης / των νεκρών. Και τι θα την κάνουμε / τόση στάχτη – αντέτεινα – / έχουμε με το παραπάνω από / την τέφρα της ψυχής μας (σ. 33).

Οι άλλοι είναι πάντα ηρωικοί και άγιοι για τη Ραλλού Γιανουσσοπούλου. Τα ποιήματα που αφιερώνει σε άτομα είναι δοξαστικά. Ακόμα κι ένας γάτος της –που μάλλον πια είναι νεκρός– λαμβάνει υπερφυσικές διαστάσεις στη φαντασία της. Αυτό σημαίνει ότι έζησε πάντα σ’ ένα φαντασιακό σύμπαν που όλοι οι άλλοι –οι σημαντικοί κι ενδιαφέροντες για εκείνην– στέκονταν σε βάθρα, από τα οποία ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να γκρεμιστούν ή να αποκαθηλωθούν. Αυτό το στοιχείο της προδοσίας είναι σημαντικό στη θεματική και στην έμπνευση της ποιήτριας: ακόμα και το σώμα μάς προδίδει. Ο Θάνατος δεν είναι αντίδοτο του Έρωτα: είναι καταφυγή κι ελιξίριο όταν όλα μάς έχουν προδώσει. Μια ουσιαστική φωνή, μια ποιήτρια κρυμμένη στο μισόφωτο, ένας λόγος στέρεος χωρίς περιττά ψιμύθια. Υποκλίνομαι.

Email στο συντάκτη Κωνσταντίνος Μπούρας
ΟΥΤΟΠΙΑ

Συγγραφέας


Εκδοτικός Οίκος
ΠΑΝΟΣ


Κατηγορία
Ποίηση


Σελίδες
61

«Είμαι 15 και έχω καρκίνο τελικού σταδίου. Έφτιαξα μια λίστα με όσα δεν έχω προλάβει να κάνω στη ζωή μου»


Image

«Είμαι 15 και έχω καρκίνο τελικού σταδίου. Έφτιαξα μια λίστα με όλα όσα δεν έχω προλάβει να κάνω στη ζωή μου … κάποια μπορεί και να τα κάνω, κάποια άλλα θα συνεχίσω να τα ονειρεύομαι. Το μπλογκ μου καταγράφει τις πολύτιμες αυτές στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους μου και όλα αυτά που σκοπεύω να κάνω. You only have one life … live it!»

Ποια είμαι: «Γεια, είμαι η Άλις, είμαι 15 χρονων και ζω με τους γονείς και την αδερφή μου στο Άλβερστον. Δίνω μάχη με τον καρκίνο τα τελευταία 4 χρόνια περίπου και τώρα πια ξέρω ότι με έχει μάλλον νικήσει και ότι δε φαίνεται να τα καταφέρνω.»

Το πρώτο ποστ / 6 Ιουνίου 2011

«Μου είναι λίγο περίεργο να γράφω στο δικό μου πλέον μπλογκ, όταν η μαμά μου ασχολιόταν μ’ αυτά, εγώ δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε ήδη ότι ο καρκίνος τώρα εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα. Είναι κρίμα, έχω τόσα πολλά που θέλω ακόμα να κάνω. Φαίνεται πως ο συγκεκριμένος καρκίνος είναι αήτητος (παρόλο που έδωσα με αποφασιστικότητα και σθένος όλο μου το είναι πολεμώντας τον).

Όπως και να ‘χει, η μαμά μου έλεγε πάντα να ζω τη ζωή μου και αυτό πρόκειται να κάνω, έχω και ένα σωρό πράγματα που δεν έχω προλάβει να ζήσω ακόμα, κι η μαμά μου πρότεινε να βάλω όλες τις επιθυμίες μου σε μια λίστα. Ακόμα προσθέτω πράγματα στη λίστα. Δεν πρόκειται να τα κάνω όλα φυσικά. Κάποια από αυτά δεν μπορούν καν να γίνουν γιατί δεν μπορώ να ταξιδέψω εκτός Αγγλίας, είναι μεγάλο το ρίσκο, αλλά τα έχω στη λίστα γιατί τα είχα παντα απωθημένο.»

Διαβαζω στο Time.

Όταν η Άλις Πάιν έφτιαξε το μπλογκ της και ανέβασε τη λίστα με τις τελευταίες της επιθυμίες, δεν είχε την παραμικρή ιδέα ότι σύντομα άνθρωποι από όλο τον κόσμο θα μάθαιναν τι σκοπεύει να κάνει λίγο πριν πεθάνει. Η Άλις πάσχει από Hodgkin’s Lymphoma τελικού σταδίου. Ανέβασε το πρώτο της ποστ την περασμένη Δευτέρα κι από τότε το #alicebucketlist έχει κατασυγκινήσει το Twitter. Πολλοί αναδημοσίευσαν τη λίστα της Άλις, στην οποία υπάρχουν επιθυμιες όπως «να κάνω τους πάντες να γραφτούν για να γίνουν δωρητές μυελού των οστων», «να δω από κοντά φάλαινες στο φυσικό τους περιβάλλον», «να πάω στο Cadbury World και να φάω τόνους σοκολάτας», «να κολυμπήσω με καρχαρίες», «να πάω στην Κένυα», «να γίνω εκπαιδεύτρια δελφινιών», «να γνωρίσω τους Take That.» Αυτό το τελευταίο θα γίνει αληθινό χάρη σε όσους ανταποκρίθηκαν και βοηθούν την Άλις να καταφέρει να κάνει όσα περίσσοτερα μπορεί πριν φύγει.

Η Άλις λέει και ξαναλέει ότι δεν θέλει να της στείλουν λεφτά.

ΠΗΓΗ   :    http://www.lifo.gr/now/view/3445

Εικονογραφημένη ιστορία μιας εθνικής συμφοράς .


 

ΠΗΓΗ :http://www.lifo.gr/mag/features/2718

Από το Καστελόριζο στην αγανάκτηση. Πώς από το μνημόνιο των 110 δισ. και την αύξηση του ΦΠΑ φτάσαμε στο Μεσοπρόθεσμο και στη συζήτηση για την αποκρατικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ. Εικονογράφηση: Stupid Greg.

«Αν νοιαζόμαστε για την ευτυχία των ανθρώπων, πρέπει να κάνουμε κάτι»


                               

                                  «Αν νοιαζόμαστε για την ευτυχία των ανθρώπων, πρέπει να κάνουμε κάτι»


Νέα Υόρκη
Οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι έχουν προειδοποιήσει για τους κινδύνους και τις επιπτώσεις, στην κοινωνική και προσωπική ζωή, από τη διεύρυνση της «ψαλίδας» ανάμεσα στα πλουσιότερα και τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού. Μια νέα αμερικανική μελέτη αναδεικνύει την ψυχολογική πτυχή του θέματος, διαπιστώνοντας ότι η διευρυνόμενη εισοδηματική  ανισότητα κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους, συνεπώς, όπως επισημαίνει, πρέπει να λαμβάνονται μέτρα για τη σμίκρυνση του χάσματος.

Οι ερευνητές των Πανεπιστημίων της Βιρτζίνια και του Ιλινόις, με επικεφαλής τον ψυχολόγο Σιγκεχίρο Οϊσι, που δημοσιεύουν τη μελέτη στο επιστημονικό έντυπο Psychological Science, μελέτησαν στοιχεία για περίπου 48.000 άτομα, που είχαν συλλεχθεί σε διάστημα 37 ετών.

Οι ψυχολόγοι εξέτασαν -με βάση απαντήσεις σε ερωτηματολόγια- τις σχέσεις ανάμεσα στο αίσθημα ατομικής ευτυχίας, το επίπεδο ατομικού εισοδήματος, το βαθμό άνισης κατανομής του εισοδήματος διαχρονικά και την αντίληψη για το πόσο δίκαιη οι συμμετέχοντες θεωρούσαν τη δική τους εισοδηματική κατάσταση και των άλλων.

Η έρευνα επιβεβαιώνει τα πορίσματα άλλων μελετών που έχουν δείξει ότι όσο περισσότερη ισότητα εισοδημάτων υπάρχει (ή πιστεύεται ότι υπάρχει), τόσο οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι. Αντίθετα, η ανισότητα, ιδίως όταν μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου, μειώνει την ικανοποίηση των ανθρώπων στη ζωή τους. Αυτό ισχύει ιδίως για όσους βρίσκονται στο κατώτερο και στο μεσαίο τμήμα της εισοδηματικής κλίμακας και οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία των ανθρώπων σε μια χώρα.

Η νέα μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δυσφορία και η δυστυχία δεν πηγάζουν μόνο, ούτε καν πρωτίστως, από τα πιο άδεια πορτοφόλια κατά τη διάρκεια των περιόδων κρίσης και μεγαλύτερης ανισότητας, αλλά περισσότερο από τα υποκειμενικά αισθήματα αδικίας και έλλειψης εμπιστοσύνης που τρέφουν οι μη προνομιούχοι σε σχέση με όσους παραμένουν προνομιούχοι, χωρίς -όπως πιστεύουν- οι τελευταίοι να αξίζουν την «καλή τύχη» τους. Αυτό το αίσθημα οδηγεί σε μια γενικότερη μείωση του αισθήματος ικανοποίησης από τη ζωή.

Από την άλλη, όσοι βρίσκονται στην κορυφή της εισοδηματικής κλίμακας (στο ανώτερο 20% των εισοδημάτων), όπως διαπίστωσε η έρευνα, δεν φαίνεται να αισθάνονται ανάλογο αίσθημα αδικίας, έλλειψης ικανοποίησης και δυστυχίας εξαιτίας της εισοδηματικής ανισότητας, ούτε αυτή η κατάσταση επηρεάζει τα αισθήματά τους περί δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης προς τους άλλους.

Προηγούμενες έρευνες έχουν διερευνήσει το ζήτημα της σχέσης ευτυχίας-ανισότητας σε επίπεδο χωρών και τα συμπεράσματα δεν είναι σαφή. Μερικές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κράτη με την μεγαλύτερη εισοδηματική ισότητα μεταξύ των πολιτών τους διαθέτουν και τους πιο ευτυχισμένους πολίτες, αλλά άλλες δεν έχουν βρει κάποια ανάλογη συσχέτιση.

Η νέα μελέτη εξετάζει το ζήτημα διαχρονικά μέσα στο ίδιο κράτος (ΗΠΑ) και, για πρώτη φορά, οι ψυχολόγοι διαπιστώνουν με βεβαιότητα ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στην «ψαλίδα» των εισοδημάτων και στην ποιότητα της καθημερινής ζωής των ανθρώπων σε ψυχικό επίπεδο (πέρα από το κοινωνικό και το οικονομικό).

«Αν νοιαζόμαστε για την ευτυχία των περισσότερων ανθρώπων, πρέπει να κάνουμε κάτι για την εισοδηματική ανισότητα», δήλωσε ο Δρ Οϊσι και ανέφερε πως ένα προτεινόμενο μέτρο είναι η υιοθέτηση πιο προοδευτικής φορολογίας (ώστε να επιβαρύνει αναλογικά ακόμη περισσότερο τα ανώτερα εισοδήματα).

health.in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ΝΕΑ ΓΥΜΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΤΗΣ MONICA BELLUCHI ΓΙΑ ΤΟ ELLE.


«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το σώμα μου.

Στην τελική, κανένας δεν είναι τέλειος. Πρέπει να κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου».

ΟΚ  ΜΟΝΙCA.  ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.


                                            ΜΟΝΙCA  BELLUCHI  ΕΤΩΝ  47 [ ? ] .